Μετά τα 50..........

      Θα μπορούσε να την πει κανείς μια κοινότυπη κουβέντα για τον καθένα. Είναι η απορία που έχει ο άνθρωπος όταν στα ξαφνικά φεύγει ο συνάδελφος και εξαφανίζεται από τη γνωστή θέση στο γραφείο στη δουλειά... Και επειδή δεν θυμάσαι πάντα ονόματα... δε συγκρατείς φάτσες δεν είσαι κάθε μέρα ρε αδερφέ μέσα στην εταιρεία ή στο ίδιο έργο δεν μπορείς να θυμηθείς ποιος ή ποια ήταν ... Και ψάχνεσαι... Λες να ναι αυτός; λες να ναι αυτή; και γιατί δεν ήρθε σήμερα;...     Με την εις άτοπον απαγωγή καταλήγεις κάπου και από μια φωτογραφία ανακουφίζεσαι για κείνον ή για κείνη που δεν έφυγε ένώ αρχίζεις να συνειδητοποιείς ποιος ή ποια ήταν η θανούσα...     Για σένα που συνοδεύεις το συνάδελφο ή τη συναδέλφισσα στην τελευταία κατοικία τα πράγματα είναι πιο "απλά". Μαθαίνεις τα τελευταία νέα, ρουφάς την τελευταία πληροφορία σαν αρπακτικό για να μπορείς να μάθεις πως συμπεριφέρθηκε , τι έπαθε πως έτυχε να ξυπνήσει τη λάθος μέρα και να φύγει αυτός ο συνάδελφος ενώ επίση...

Δεν θα το περιγράψω επιστημονικά. Άλλωστε την ερμηνεία της μπορείτε να τη βρείτε..  Σίγουρα δεν αποτελεί κατάσταση ηρεμίας. Σίγουρα δεν έχει να κάνει με ντροπή. Σίγουρα οποίος διάβαζε κάποτε φυσική σε σπρώχνει κάπου σε μια κατάληξη η οποία όντως είναι η κατάληξη της πλήρους ανυπαρξίας...  και αυτό γιατί στην κατάσταση αυτή παύει να υπάρχει η έννοια της πληροφορίας κάτι που μπορεί να χαρακτηρίσει τη φάση που βρίσκεται ένα υλικό στέρεο υγρό  η αέριο. Έτσι ανεξάρτητα από τι είναι φτιαγμένο το υλικό και μεις το κάνουμε μεταφορά και στη διάσταση ενός ανθρώπου εφόσον λείπει η πληροφορία της θέσης του στο χώρο της διάστασης της χρησιμότητας της αξίας... παύει να ... υπάρχει παρόλο που είναι εκεί.... το ξέρουμε αν μπορούσαμε θα το βλέπαμε αλλά δεν είναι... δε χαρακτηρίζεται... δεν πιάνεται... .... πουφ.... Έτσι αυτή η έννοια της θερμοδυναμικης μπορεί να προσαρμοστεί στην ανθρώπινη ζωή που σίγουρα το ενδιαφέρον δεν έχει το τέλος αυτής της κατάστασης που μπορεί να φτάσει κάποιος ...

Ο πενηντάρης είναι γνωστης είναι έμπειρος και έχει μάθει τη ζωή. Εχει βρει δυσκολίες και έχει καταφέρει πράγματα. Η πείρα του του δίνει το δικαίωμα να μπει μέσα σε μια συζήτηση και να εκφράσει άποψη να παλαιψει γι αυτήν και να τον ακούσουν οι άλλοι συνομιλητές.   Εχει χτίσει χαρακτηρα, μοτίβο ζωής και πατάει πάνω στις οποιεσδήποτε κατακτήσεις του. ( σήμερα αναφέρομαι μόνο στον άντρα... δεν μπορω να έχω γνώμη για τη γυναίκα). Αρα δεν μπορεί να αλλάξει εύκολα. Μια διαδρομή κλασική στη ζωή ενός πενηντάρης θα μπορούσε να ήταν... Σχολειο μέχρι και τρίτη λυκείου ολοκληρωμένο, μια σχολή για 4 χρόνια, μια θητεία για αλλά δύο χρόνια και μια εύρεση μονιμης εργασίας... για τα επόμενα 25 χρόνια. μέσα σ αυτά τα 25 χρόνια μπορεί να κάνει οικογένεια μπορεί και όχι. Η πείρα μαζεύεται και από τις δύο διαδρομές.  Μπορεί να αποκτήσει και παιδια μέσα στην οικογένεια μπορεί και όχι. Αλλη η εμπειρία η μια, άλλη η άλλη.  Είναι όμως η φάση όπου κοιτάς με ένα βλέμμα σίγουρο και έχεις φτιάξει...

 Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα όταν συμμετέχεις σε μια συγκέντρωση μεταξύ συναδέλφων σε μια εκδήλωση η σε μια αυθόρμητη διοργάνωση η οποία δημιουργείται για να "τα πειτε". Ο πενηντάρης η η πενηντάρα έχει το πλεονέκτημα ότι έχει γνωρίσει πολύ κόσμο κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του/ της καριέρας.       Ο κόσμος αυτός κατά τη διάρκεια της εργασιακής σχέσης που έχει με τον εν λόγω τύπο έχει συνεργαστεί τσακωθεί πάει σε ταξίδια επαγγελματικά η φιλικά, έχει συμμετάσχει σε συναντήσεις πολύωρες έχει διαπραγματεύσεις κλπ κλπ κλπ...      Αλλα σε μια τέτοια συγκέντρωση ξεχνιούνται όλα τα δυσοίωνα κουραστικα πράγματα και με το πρώτο ποτό χαλαρώνει ο καθένας..  αργά αργά τα βάσανα που είχες για το έργο που σε βασανίζει και πρέπει να πάει... live ... ξεχνιούνται. και με τους συνεργάτες- φίλους αρχίζεις και μιλάς μιλώντας για όλες τις εμπειρίες που έχετε ζήσει μαζί εδώ κι εκεί στη μία ή στην άλλη εταιρεία στον έναν ή στον άλλο πελάτη..    ...

      Προσπάθησα σήμερα να μπω νωρίτερα στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου που συνήθως πηγαίνουμε με σκοπό να περπατήσω δυο τρεις γύρους έτσι για να κάψω κανένα χιλιοστό από το περιεχόμενο που χτίζεται σιγά σιγά γύρω μου. Δεν ήταν η κατάλληλη ώρα όμως και ο φύλακας με ρώτησε ευγενικά αν είμαι "αθλητής" του συλλόγου του οποίου παρεπιπτώντως φορούσα τη φόρμα. Όλο μου το σύστημα με έσπρωχνε να απαντήσω... "Ναι!". Θα ήταν ένας τρόπος, το μέσο ρε παιδί μου να περάσω στο ταρτάν ώστε να ξεγελάσω τον εαυτό μου ότι ... αθλήθηκα. Με σκυμμένο το κεφάλι κοιτάζοντας προς τον καταδότη που εξαιτίας του δε θα μπορούσα να πείσω το φύλακα ότι είμαι αθλητής, ξέρετε τώρα ας μην κρυβόμαστε το προ-... ή το κοίλι... απάντησα ευγενικά "Όχι" και παραιτήθηκα της προσπάθειας.     Δεν μπορούμε να ρίχνουμε όλο το φταίξιμο στην ηλικία μας. Πολλοί άνθρωποι συνομήλικοί μας εκπονούν σημαντικά προγράμματα άθλησης από μικρότερη ηλικία άλλοι μια ζωή , άλλα σαν μια αλλαγή στάση ζωής με σκοπό να...

      Η δουλειά μας είναι πάντοτε απαιτητική. Θα πει κανείς "κάθε δουλειά είναι" και δεν πρέπει να διαφωνήσουμε, όμως  όταν μια δουλειά έχει να κάνει με προθεσμίες τότε γίνεται ακόμα σκληρότερη ακόμα πιο αγχωτική. Και αυτό όσο μεγαλώνεις θα πρέπει να το διαχειρίζεσαι με τον καλύτερο τρόπο.      Κάποτε, όταν ήμουν νεότερος είχα την "πολυτέλεια" να έχω περισσότερο χρόνο να αφιερώνω στο να διεκπαιρεώσω τις εργασίες που μου είχαν ανατεθεί. Αναλόγως με το πρότζεκτ η δουλειά θα συνεχιζόταν και το βράδυ ή και το Σαββατοκύριακο χωρίς καμία συνέπεια στην υπόλοιπη ζωή μου επειδή είχα να "κτίσω" μια καριέρα και μια "εικόνα" στον εργασιακό χώρο και δεν μπορώ να πω πως είχα κάποιο παράπονο σ' αυτό το θέμα.      Είτε αργά είτε γρήγορα ο στόχος επιτυγχάνετο χάνοντας προσωπικό χρόνο κερδίζοντας ταυτόχρονα εμπειρία.     Η ίδια ερώτηση πάντως θα ερχόταν σε κάθε ηλικιακή φάση της ζωής μου και καθενός από τους συναδέλφους μου στα μετερίζια του επα...