Θα μπορούσε να την πει κανείς μια κοινότυπη κουβέντα για τον καθένα. Είναι η απορία που έχει ο άνθρωπος όταν στα ξαφνικά φεύγει ο συνάδελφος και εξαφανίζεται από τη γνωστή θέση στο γραφείο στη δουλειά... Και επειδή δεν θυμάσαι πάντα ονόματα... δε συγκρατείς φάτσες δεν είσαι κάθε μέρα ρε αδερφέ μέσα στην εταιρεία ή στο ίδιο έργο δεν μπορείς να θυμηθείς ποιος ή ποια ήταν ... Και ψάχνεσαι... Λες να ναι αυτός; λες να ναι αυτή; και γιατί δεν ήρθε σήμερα;...
Με την εις άτοπον απαγωγή καταλήγεις κάπου και από μια φωτογραφία ανακουφίζεσαι για κείνον ή για κείνη που δεν έφυγε ένώ αρχίζεις να συνειδητοποιείς ποιος ή ποια ήταν η θανούσα...
Για σένα που συνοδεύεις το συνάδελφο ή τη συναδέλφισσα στην τελευταία κατοικία τα πράγματα είναι πιο "απλά". Μαθαίνεις τα τελευταία νέα, ρουφάς την τελευταία πληροφορία σαν αρπακτικό για να μπορείς να μάθεις πως συμπεριφέρθηκε , τι έπαθε πως έτυχε να ξυπνήσει τη λάθος μέρα και να φύγει αυτός ο συνάδελφος ενώ επίσης στενοί του φίλοι σε πληροφορούν ότι "την προηγούμενη μέρα πίνανε μαζί καφέ με αυτόν" ...
Μετά τα πενήντα όλα είναι πιθανά... Ψάχνεις να βρεις τρόπους να πιάσεις την κατοστάρα να φτάσεις όσο πιο μακριά μπορείς γιατί έχεις υποχρεώσεις , δεν προλαβαίνεις ρε αδερφέ , δεν προλαβαίνεις να πεθάνεις... λες.. αλλά τα σχέδια ανωθεν είναι διαφορετικά..
Γι αυτό αγάπη και καλή ζωή... και λιγότερο άγχος....
Καλό ταξίδι Φώτη...... πριν μια βδομάδα σε αποχαιρετήσαμε...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου