Καταφέραμε και τα περάσαμε..

          Οι σημερινές συνθήκες ζωής πια στατιστικά επιτρέπουν στους ανθρώπους μετά τα 50 να μη νιώθουν "τελειωμένοι" όπως πολλές δεκαετίες πριν. Μπορούμε να πούμε πως ο Πενηντάρης άντρας ίσως βρίσκεται σ αυτό το "πικ" που μπορεί να κάτσει πάνω στο λόφο των πεπραγμένων του και να αγναντεύσει από ψηλά τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του.

         Συνήθως το κλασικό και το πιο συνηθισμένο είναι αυτός ο άντρας να έχει Οικογένεια, Σπίτι , Εργασία μόνιμη και πιθανόν καλή και ίσως να μπορεί να στηρίξει τις ανάγκες της καθημερινότητας. Βέβαια αυτό μπορεί να μην είναι για όλους "κλασικό" Καθώς παρόλο που είπαμε πως οι συνθήκες επιτρέπουν την ηλικία αυτή να ευημερεί δε σημαίνει πως όλοι απολαμβάνουν τα προνόμια που αναφέραμε πιο πάνω. Γιατί προνόμια είναι δεν είναι κάτι το αστείο και το εύκολο να τα κατέχεις. Και είναι προνόμια που χάνονται εύκολα με ένα κλικ που μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή από μια "ανώτερη δύναμη" όχι απαραίτητα την Ανώτατη.

        Το άγχος του να μπορέσεις να καταφέρεις να ολοκληρώσεις τα μικρά έργα που σου παρουσιάζονται κάθε μέρα είτε αυτά είναι εργασιακά είτε οικογενειακά είτε οτιδήποτε άλλο μπορεί να εμφανιστεί ανά πάσα στιγμή δε σε αφήνει τα χαρείς τα ... κέρδη σου. Όλες οι στατιστικές επίσης λένε πως αν δεν έχουν ξεκινήσει είναι ώρα να ξεκινήσουν τώρα τα προβλήματα υγείας που αναλογούν στον κάθε τύπο του ανθρώπου που περιγράφουμε. Προς Θεού δεν θέλω να αγνοήσω τις γυναίκες στην αντίστοιχη ηλικία. Απλά δεν θα μπορώ να περιγράψω ειλικρινά και με όση ακρίβεια μου επιτρέπεται το τι νιώθουν, τι αισθάνονται. Θα ήταν άδικο ακόμα και να προσπαθήσω να περιγράψω κι ένα μέρος από τη ζωή τους.

      Μέχρι την ηλικία των 50 , πρωτού πατήσεις το σκαλοπάτι που σε οδηγεί στο +1 λεπτο, ώρα, μήνα, έτος νιώθεις πως σπρώχνεις τον εαυτό σου σε έναν ανήφορο, έναν προσωπικό γολγοθά με το σκοπό να εκπληρώσεις τα όνειρα και τις επιθυμίες που είχες όταν ήσουν σε μικρότερη ηλικία. Βλέπεις γύρω σου άλλους αντίστοιχης ηλικίας ή και λίγο μεγαλύτερης να ζουν όπως ζουν να δρουν όπως δρουν να πορεύονται όπως πορεύονται και καμια φορά προσπαθείς να συγκριθείς για να δεις που βρίσκεσαι. Πολλές φορές κάποιοι οι οποίοι βρίσκονται σε μεγαλύτερη ηλικία από τη 40 και κάτι αφήνουν αυτό τον κόσμο, χάνονται στην αιωνιότητα λόγω μιας λοίμωξης, ενός καρκίνου, του άγχους και εσύ κάθε φορά που παρακολουθείς την αγωνία τους να επιζήσουν ή το τι έχουν κάνει μέχρι τώρα κάνεις στατιστικές ερωτήσεις για το τι θα συμβεί αν θα γίνει το ίδιο και σε σένα, πως θα προχωρήσεις σε ποιο περιβάλλον θα πορευτείς τι μπορείς να προσφέρεις στους δικούς σου αν τυχόν και μείνουν πίσω...

      Από την άλλη βλέπεις κόσμο της ηλικίας σου να απολύεται, να λύει συνεργασίες να προσπαθεί να αναπληρώσει το κενό των οικονομικών που έχει δίνοντας παντού συνεντεύξεις  σε όλα τα επίπεδα ή να μπορεί με άνεση να κινείται από τον ένα χώρο στον άλλο από τη μια δουλειά στην άλλη και να δίνει όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια όλο και μεγαλύτεο σθένος και όμως κάπου πρέπει να .. ξεκουραστεί... αλλά αν ξεκουραστεί θα βγει από το τραίνο και μια νεώτερη εκδοχή του εαυτού του αυτή η γύρω στα 20 25 30 θα εμφανιστεί από το πουθενά με ίδια ειδικότητα αναβαθμισμένη και θα μπορεί να εκτελέσει το "δικό" του έργο καλύτερα.

    Μέσα από αυτό το Blog θα βλέπουμε ένα όσο καθημερινό "ημερολόγιο" για το πως είναι η ζωή ενός ανθρώπου στην ηλικία των πρώτων "ήντα". Ειλικρινά δεν τη γνωρίζω . Είναι κάτι άγνωστο αλλά είναι κάτι που θα θελα να ξέρω περισσότερα γιατί πριν, πριν δε με ενδιέφερε... Δε γνώριζα κάν ότι θα μπορούσα να καταφέρω να φτάσω σ αυτό το επίπεδο αυτού του Παγκόσμιου παιχνιδιού που λέμε "ζωή"... Εφόσον τα ... καταφέραμε... νομίζω πως πρέπει να το απολαύσουμε. 

    Καλή αρχή...