Θα μπορούσε να την πει κανείς μια κοινότυπη κουβέντα για τον καθένα. Είναι η απορία που έχει ο άνθρωπος όταν στα ξαφνικά φεύγει ο συνάδελφος και εξαφανίζεται από τη γνωστή θέση στο γραφείο στη δουλειά... Και επειδή δεν θυμάσαι πάντα ονόματα... δε συγκρατείς φάτσες δεν είσαι κάθε μέρα ρε αδερφέ μέσα στην εταιρεία ή στο ίδιο έργο δεν μπορείς να θυμηθείς ποιος ή ποια ήταν ... Και ψάχνεσαι... Λες να ναι αυτός; λες να ναι αυτή; και γιατί δεν ήρθε σήμερα;... Με την εις άτοπον απαγωγή καταλήγεις κάπου και από μια φωτογραφία ανακουφίζεσαι για κείνον ή για κείνη που δεν έφυγε ένώ αρχίζεις να συνειδητοποιείς ποιος ή ποια ήταν η θανούσα... Για σένα που συνοδεύεις το συνάδελφο ή τη συναδέλφισσα στην τελευταία κατοικία τα πράγματα είναι πιο "απλά". Μαθαίνεις τα τελευταία νέα, ρουφάς την τελευταία πληροφορία σαν αρπακτικό για να μπορείς να μάθεις πως συμπεριφέρθηκε , τι έπαθε πως έτυχε να ξυπνήσει τη λάθος μέρα και να φύγει αυτός ο συνάδελφος ενώ επίση...